ZİNCİRİ GÖRÜNMEYEN KÖLELİK MÜSTEMLEKE AYDINI

Bir milletin kalbi, bazen bir kurşunla değil, bir kelimeyle delinir…
Bazen topraklar işgal edilmez ama zihinler edilir.
O zaman ne kalır geriye? Ne ezanlar eskisi gibi çağırır, ne bayrak aynı anlamı taşır.
İşte o zaman doğar müstemleke aydını…

O, kendi toprağında yabancı gibi yaşar.
Kendi halkına tepeden bakar, kendi tarihini küçümser, kendi kültürünü “geri kalmışlık” diye damgalar.
Kendini ne kadar “modern” zannetse de aslında bir başkasının gölgesidir.
Güneşe değil, başkasının ışığına muhtaç kalmış bir aydındır o.

Bir zamanlar dedeleri toprak için savaşırken, o “fikir” uğruna kendi özünü satar.
Bir yabancının kitabında kendi kurtuluşunu arar, kendi ecdadının hikmetini hor görür.
Kendi insanına yabancılaşır, kendi ülkesine ait olmaktan utanır.
Belki de en acı kölelik budur: zinciri görünmeyen kölelik…

Müstemleke aydını, sömürge askerinden daha tehlikelidir;
çünkü onun silahı kelimedir, fikirdir, kalemdir.
Sinemadır, tiyatrodur, sosyal mecralardır, dijital platformlardır….
Ve o kalem, milletinin ruhunu yavaşça zehirler.
Bir nesli “aşağılık duygusu”yla büyütür.
Bir millete, “sen zaten yapamazsın” dedirtir.

Oysa bu toprakların hikmeti bambaşkadır.
Bizim medeniyetimiz, gönülle kurulmuş, imanla büyümüş, merhametle yeşermiştir.
Bu toprağın çocuğu batıya dönüp değil, kalbine dönüp ilerler.
Çünkü gerçek aydın, kendi köklerinden utanmaz;
onlarla gurur duyar, onlardan kuvvet alır.

Ey müstemleke aydını!
Sen zannedersin ki kurtuluş, başkası gibi olmakta…
Oysa kurtuluş, kendin olarak kalabilmekte gizlidir.
Bir gün sen de anlayacaksın:
Kendini kaybedenin, kazandığı hiçbir şey aslında kendine ait değildir…