BABALAR NE İSTER?

Bir baba, evladına baktığında sadece bir çocuk değil… kendinden bir parça, kalbinin dışarıda atan hâlini görür.

Evlat babanın sırrıdır, sözü meşhurdur…

O yüzden her baba, çocuklarından sadece “başarı” beklemez.

Asıl istediği, onların iyi, dürüst, vicdanlı, merhametli, çalışkan, gayretli insanlar olmalarıdır.

Bir baba, evladının eline kalem verdiğinde sadece yazmayı değil;

doğruyu, hakkı, adaleti öğrenmesini ister.

Sınavlardan yüksek not alsın diye değil,

hayatta doğruyu savunacak kadar cesur olsun diye çabalar.

Babaların çoğu duygularını kelimelere dökmez.

Kimi zaman bir omza dokunuşta,

kimi zaman sessiz bir gülümsemede gizlidir sevgileri.

Ama her biri kalbinde aynı duayı taşır:

“Evladım, ben yaşlanınca değil… yanlış yaptığında bile yanımda ol.”

Bir baba, çocuğunun akıllı olmasını ister ama vicdanının da canlı kalmasını ister.

Çünkü akıl insana yön gösterir, ama vicdan yürünecek yolu seçtirir.

Bir baba bilir ki, dünyayı kurtarmak değil, bir kalbi incitmemek en büyük başarıdır.

Ve bazen, babaların çocuklarından tek beklentisi şudur:

Bir gün büyüdüğünüzde, arada bir arayın…

Sesi titreyen o “Nasılsın baba?” kelimesi,

bir ömrün bütün yorgunluğunu alır.

Bir baba için evladı, hayattaki en güzel emanettir.

Yorulsa da, susmasa da, içinden hep aynı söz yankılanır:

“Yeter ki iyi insan ol evladım… Gerisi zaten olur.”

Diplomalar sararır, başarılar unutulur, ama bir babanın gözündeki iftihar,

ömrün sonuna kadar silinmez.

Çünkü baba olmak, bir kalbi diğerine emanet etmektir.

…

Baba dağ gibidir, korur.

Bağ gibidir, meyve verir.

Baba giderse her yer artık bir çöldür…

Baba giderse…

…