Kendini Arayan İnsanlık!

Savaşlar, istilalar ve soykırımlar gören insanlık, tarih boyunca hiç bu kadar aciz düşmemişti. Birileri bir tarafta nasıl eğleneceğini, akşam yemeğini denize mi yoksa göle karşı mı yiyeceğini, akşam hangi dizinin hangi saatte yayınlanacağını, yeni çıkan cep telefonunun hangi fonksiyonlara sahip olduğunu, yemeklerin tuzlu mu baharatlı mı olduğunu veya bu sene kimin şampiyon olacağını tartışırken diğer tarafta daha gün yüzü görmemiş bebekler psikolojik sağlığı tartışmalı bir topluluğun sebep olduğu savaş sebebiyle başlarına bombalar atılarak öldürülüyor. Aslında ölenin “insanlık” olduğunu anlamak ise hiç zor değil!

Bir tarafta “nasıl zengin oluruz?” derdinde planlar programlar yapılırken diğer tarafta “sabaha sağ çıkar mıyız?” hesabı yapan yavrucakların hazin öykülerini dinliyoruz.  

Vurdumduymazlıklarını tarihin mutlaka yazacağı, sefahatin ve zenginliğin üzerinde debelenen, isimlerinin önündeki “İslam ülkesi” lafzını hak etmekten uzak zavallı güruh, şatafatlı hayatlarının devamı için biraz daha fazla kazanmanın hesabını yaparken bir damla suya hasret bebelerin susuzluktan öldüğü acılarla dolu bir dünyanın günlüğünü kırmızı kalemlerle yazamaya devam ediyoruz.  

Yeni doğmuş bebesinin kokusunu almadan kara toprağa veren annelerin ve babaların mezar başında şehit edildiği hikâyelerini tarih elbette yazacaktır. Onlar kol kola cennete giderken midesini biraz daha doldurma derdinde olanların çekeceği çileler kendilerini bekliyor oysa… Zira bu dünyada iyi niyetle yaptıklarımızın hesabını, kötü niyetle yaptıklarımızın azabını çekeceğimizi hiç unutmamalıyız.

Öyle ki rahatının birazcık da olsa bozulmasına tahammülü olmayan, yaşanan acılara ve ölümlere karşı kulakları tırmalarcasına sessiz kalan “İslam Ülkesi” etiketi yapıştırılmış lüzumsuz güruhun hiç olmazsa dua etmekten aciz vatandaşlarının da ödeyeceği bedellerin olacağı da unutulmamalıdır. Ayrıca bugün İslam’ın şeref ve izzetini ruhunda taşıması gereken Müslümanların içinde bulunduğu durumun mutlaka bir hesabı çıkacaktır ödenmek üzere... Zira hiçbir şey karşılıksız kalmayacaktır. Tarih boyunca helak olan kavimlere bakılırsa belaya maruz kalanların haksızlık karşısında sessiz kalanlar olduğu görülecektir.

Yuşa aleyhisselam zamanında, Allahü teala bir kavmi helak etti. O kavmin içerisinde kırk bin salih Müslüman, altmış bin de asi, günahkâr insan vardı. Melekler, (Ya Rabbi, asileri helak edelim, ama abidleri [çok ibadet edenleri] ne yapalım?) diye sordular. Allahü teala, (Onları da beraber helak edin) buyurdu. Melekler, merak edip hikmetini sordular. Allahü teala, (Bunlar, benim kötü dediklerime kötü demediler. Kötülerle yiyip içtiler ve dost oldular. Onlara emr-i maruf yapmadılar. Onlar ateşe giderken, kurtarmaya çalışmadılar, dinimi tebliğ etmediler. Yüzlerini bile ekşitmediler. O halde, hepsini helak edin) buyurdu. Dolayısıyla herkes tarafını seçtiği hayatın hesabına da azabına da ortaktır. Öyle ki yaşadığımız dünya nasıl bir istikamete gidiyor, bunu anlamak mümkün değil!

Dicle’nin kenarında bir kuzuyu kurt kapsa hesabı Ömer’den sorulur diyen yüce mizaçlı mübarek zatların bıraktığı dünya bu değil!

Dinli dinsiz herkese sahip çıkan, dünyanın öbür ucunda bir mazlumun olduğunun haberini aldığında fedailerini gönderen şanlı insanların bıraktığı dünya da bu değil.

“Bir insan bile ateşte yanmasın” diye yaşlı anasını, babasını, hamile hanımını ve hasta evladını bırakıp yalın kılıç sefere çıkan o mübarek insanların bıraktığı dünya ise hiç değil!

“Komşusu açken kendisi tok yatan bizden değildir” düsturunu her zaman baş tacı etmiş Müslümanlar bu değil!

 “Müslümanlıkla yoğrulan yurdu Müslümansız bırakma Allah’ım!” diyen yanık gönüllü insanların hayalini kurduğu Müslümanlar da bu değil!

Kanlar içinde toprağa kendi eliyle koyduğu, “yüzünü son bir kere göreyim” diye eğilip alnından öptüğü yavrusuna, “inşallah ebediyette buluşuruz!” diyen yanık gönüllü babaların sırtını dayadığı Müslümanlar ise hiç değil!

“Gece yatmadan önce yanağımdan öpmeden yatağına gitmezdi yavrum!” dediği kızını kendi eliyle toprağa veren vakarlı duruşuyla, gözünden tek damla yaş akmayan yüce gönüllü babaların ufuklara bakarak ümitle beklediği gerçek Müslümanlar da bu değil!

Kendine “bütün herkes vefat etti, bir tek sen mi kurtuldun?” diye sorulduğunda, “herkes kurtuldu, bir tek ben kaldım!” diyen kutlu babaların beklediği İslam âlemi bu değil!

Mübarek dinimizin ilk yayıldığı zamanlarda, Mekkeli müşrikler tarafından açlığa ve sefalete mahkûm edilirken “dininizden vazgeçin. Size en güzel yiyecekleri, en rahat evleri en güzel hayatı verelim” diyen müşriklere “güneşi sağ elime, ayı da sol elime koyacak olsalar, ben yine de bu davadan vazgeçmem!” mübarek sözünün buyuran Şanlı Peygamberimin asırlara mesajlarını gönderdiği şanlı Müslümanlar bu değil!

Ecdadının bıraktığı kutlu davayı dünyanın her yerine götürmek için gecesini gündüzüne katan, bu uğurda vücudunda kılıç darbesi almadığı yeri kalmayan İslam davasının şanlı neferlerinin bıraktıkları emaneti gelecek nesillere bırakma gayreti için canını ortaya koyan o samimi Müslümanlar da bu değil!

Ama şunu da unutmamalı ki Allah-ü Teâlâ nurunu elbet bir gün tamamlayacaktır. Müjdeler olsun o günün çelik yürekli kutlu yolcularına… Şunu da unutmamalıyız ki bütün insanlığın bugün vereceği imtihan, gelecekte nasıl bir dünya ile karşılaşacağımızın işareti olacaktır.