AĞLAR

Yıldırım düşer de bir köşeciğe;
İnsanlar, hayvanlar, nebatlar ağlar.

Hedefler kayboldu işimiz çetin;
Gayeler, davalar, maksatlar ağlar.

İdamlıkla dolu mahpushanede;
Urganlar, kurbanlar, cellatlar ağlar.

Kötüye açılır artık kapılar;
Eşikler, tokmaklar, kanatlar ağlar.

Mazeret ağızda bir sakız oldu;
Yalnızlar, ancaklar, fakatlar ağlar.

Neşesi kalmadı rüzgârlarımın;
Lodoslar, poyrazlar, imbatlar ağlar.

Bir ceket bir maaş oldu denince;
İşçiler, memurlar, fiyatlar ağlar.

Şimdilerde rağbet eşekleredir;
Yağızlar, dorular, kır atlar ağlar.

Yarasa olmaya özendi neslim;
İsimler, cisimler, sıfatlar ağlar.

Şekiller birleşti şekilsizlikte;
Cetveller, pergeller, ebatlar ağlar.

Ocaklar söndürür küçücük deprem;
Kolonlar, kirişler, ruhsatlar ağlar.

Sınıfta bitmeyen saçmalıklardan;
Enverler, Suatlar, Muratlar ağlar.

Nişanlar bayağı, düğünler süfli;
Gelinler, sağdıçlar, damatlar ağlar.

Şehvete aşk diyen densizler geldi;
Keremler, Mecnunlar, Ferhatlar ağlar.

Aşık çekip gitti, maşuka da yok;
Sabırlar, gayretler, vuslatlar ağlar.

Köpekler serbesttir, taşlarsa bağlı;
Tekmeler, yumruklar, tokatlar ağlar.

Duymayan kalmadı köleliğimi;
Sağırlar, dilsizler, sakatlar ağlar.

Masallarda kaldı çelik irade;
Yürekler, bilekler, sebatlar ağlar.

Aptallık zamanın gözdelerinden;
Akıllar, fikirler, fıtnatlar ağlar.

Zayıflar da zayıf, kuvvetliler de;
Bakırlar, demirler, pulatlar ağlar.

Vergi mi bu yoksa boyunduruk mu?
İspençler, nüzuller, sürsatlar ağlar.

Şeytanı şaşırtan şeytanlar çıktı;
Nifaklar, fitneler, fesatlar ağlar.

Bereket gidince yıkıldı köyüm;
Tarlalar, tohumlar, hasatlar ağlar.

Bunlar mı kanuni, bunlar mı adil?
Şahitler, deliller, ispatlar ağlar.

Sadakat nerede, bağlılık kime?
Kabuller, tasdikler, biatlar ağlar.

Taptıkça nefsine bunca zavallı;
Kefenler, tabutlar, merkatlar ağlar.

Latinde ne sır var, ne de estetik;
Kalemler, hokkalar, hattatlar ağlar.

Kargalar şairdir, hem de muasır…
Kıt’alar, gazeller, naatlar ağlar.

O billur lisanım nerede şimdi?
Yazıklar, eyvahlar, heyhatlar ağlar.

Harabeye döndü güzel vatanım;
Sivaslar, Tokatlar, Yozgatlar ağlar.

Hünkarım herkesin sultanı idi;
Peralar, Hasköyler, Balatlar ağlar.

Kaynayan kazanda kim gülebilir?
İyiler, kötüler, vasatlar ağlar.

Bu öksüz topraktan geçtiklerinde;
Turnalar, bulutlar, fırsatlar ağlar.

Muhtevası bomboş şu emirlerden;
Nameler, fermanlar, beratlar ağlar.

Mazlumun sesini duyanlar çıkmaz;
Çığlıklar, figanlar, feryatlar ağlar.

Batmamak mümkün mü bu bataklıkta?
Avazlar, çığrışlar, imdatlar ağlar.

Dünyalık olunca cümle fiiller;
Hayatlar, mematlar, necatlar ağlar.

Şaşırmaz sandığın, şaşırdı gitti;
Fıtralar, öşürler, zekatlar ağlar.

Rehberler yok gibi, eyyamcılar var;
Cübbeler, sarıklar, salâtlar ağlar.

Cennet bahçesinden bunları gören;
Kayılar, Kınıklar, Bayatlar ağlar.

Hey koca Osmanlı!.. Senin ardından...
Hey koca Osmanlı!.. Senin ardından...
Hey koca Osmanlı!.. Senin ardından...
Tunalar, Meriçler, Fıratlar ağlar.